Τρομοκρατία, «ευαίσθητοι» και «Αριστερά»

Μερικές  φορές   διαβάζεις   κάτι  και    αλλες  φορές  επειδή  σε  εκφράζει  απόλυτα  και  άλλες  φορές  επειδή  αγανακτεις  θέλεις  να το  αναρτήσεις. Χθες  λοιπόν  αγανάκτησα:

Αμηχανία

«Νιώθω άβολα, αμήχανα. Νομίζω ότι δεν θα δημοσίευα ποτέ κάτι τέτοιο, χωρίς να θεωρώ ότι όλοι οι υπόλοιποι κάνουν κάτι κακό. Παρατηρώ όμως μια παράξενη λαχτάρα, μοιάζουν τα ΜΜΕ να διψούν για «ασφάλεια» όσο οι νεαροί τρομοκράτες για δημοσιότητα. Όλοι καλύπτουν τις «δραματικές εξελίξεις», κανείς δεν έχει διάθεση να σχολιάσει λίγο περισσότερο τα όσα μαθαίνουμε τις τελευταίες ημέρες.

Οι συλληφθέντες είναι νέα παιδιά, πολύ πιο νέα από όσο μπορούσε κανείς να φανταστεί. Το παρουσιαστικό τους μόνο σε…….αιμοσταγείς δολοφόνους δεν παραπέμπει. Ήδη περνούν τις πρώτες ημέρες τους στη φυλακή, γνώριζαν ότι αργά ή γρήγορα θα κατέληγαν εκεί. Δεν σταμάτησαν όμως να αγωνίζονται για τα δικά τους ιδανικά, σκεφθείτε μόνος ότι ένας ήταν εδώ και 14 μήνες επίσημα καταζητούμενος από την ΕΛ.ΑΣ.

Το τελευταίο που θα ήθελα είναι να δικαιολογήσω έστω και λίγο αυτή τη μορφή κοινωνικών διεκδικήσεων. Όμως φοβάμαι ότι αν δεν ξοδέψουμε λίγο χρόνο για να ερμηνεύσουμε τα κίνητρα αυτών των παιδιών, όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι θαυμαστές τους. Τα παιδιά αυτά επέλεξαν τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο για να εκφράσουν μια οργή στην οποία όμως είμαστε όλοι κοινωνοί. Η οργή είναι δικαιολογημένη, είναι μια δύσκολα αποδεκτή πραγματικότητα αλλά υπάρχει, παντού γύρω μας.

Και η οργή φέρνει μίσος. Είναι ένας φαύλος κύκλος που οι συλλήψεις δεν μπορούν να σταματήσουν. Μια δικαιότερη κοινωνία όμως, μπορεί.»

Αυτή ειναι  η  πρσέγγιση  της ‘Παραπολιτικής» (http://www.parapolitiki.com/2010/11/blog-post_03.html)  στο  πρόσφατο τρομοκρατικό  επεισόδιο. Προφανώς  μια  ανάλογη  προσέγγιση  έχουν  και  χιλιάδες  άλλοι  ευαίσθητοι  ή  «ευαίσθητοι »  συμπολίτες  μας.  Στηρίζεται  στην  υπόθεση  ότι  ζούμε  σε  μια  «άδικη  κοινωνία», που  δημιουργεί  «οργή», οργή  που  οδηγεί  κάποιους  ανθρώπους  να  «αγωνίζονται  για  τα  ιδανικά  τους» χρησιμοποώντας  τη  βία και  ο  τρόπος  αντιμετώπισης  τους  είναι  μια  δικαιότερη  κοινωνία.

Υπάρχει  αν  μη  τι  άλλο  ένας  παραλογισμός  ως  προς  το  συμπέρασμα.  Οτι  πρέπει  να  φτιάξουμε  μια  δικαιότερη  κοινωνία   σύμφωνα  με  την  άποψη  που  έχουν  περί  δικαιοσύνης   οι  5-10 ή  200  τρομοκράτες,  ώστε  να  μην  οργίζονται για  να  μην  μοιράζουν  βόμβες  δεξιά κι  αριστερά ή  να  μην  δολοφονούν. Με  συγχωρείτε,  αλλά  δεν  έχω  καμιά  διάθεση  να   αποφασίζει  για  το  τι  είναι  δίκαιο  ή  άδικο κάποιος «οργισμένος» 22χρονος,  24χρονος, 50χρονος ή  υπεραιωνόβιος   ή    κάποια  φωτισμένη  πρωτοπορία. Με  άλλα  λόγια  δεν  γουστάρω  τον  φασισμό.

Φοβάμαι  όμως  ότι  και  η  υπόθεση  είναι  λάθος. » Η  αδικία  δημιουργεί  οργή  και  η  οργή  τρομοκράτες». Προφανώς  αυτό  δεν  είναι  νομοτελειακό,  γιατί  αν  ήταν,  όσοι  αισθάνονταν  αδικημένοι  και  εξοργισμένοι  (και  δεν  είναι  καθόλου  λίγοι)  θα  κυκλοφορούσαν  με  βόμβες και  καλάσνικοφ    και  θα  καθάριζαν  κόσμο. Κάποιοι (ελάχιστοι)   γίνονται  τρομοκρατες, κάποιοι (περισσότεροι)  υιοθετούν  βίαιες  και  πέραν  των  ορίων  του  νόμου  συμπεριφορές,  οι  συντριπτικά  περισσότεροι  όμως  όχι. Διαλέγουν  άλλους  τρόπους  ας  πούμε  πιο  δημιουργικής  και  πάντως  νόμιμης  αντίδρασης. Κι  επι  τέλους  πότε «πρόλαβαν»  να  οργισθούν, μέσα  απο  ποιες  διαδικασίες  αντιληφθηκαν  την αδικία  της  κοινωνίας,πως  οδηγήθηκαν στην  απόφαση  ότι  η  λύση είναι  η  αποστολή  βομβών στην  πρεσβεία  του Μεξικού τα  «νεα  παιδιά»  της  τελευταίας  τρομοκρατικής προσπάθειας?

Μήπως  λοιπόν  πρέπει  να  ψάξουμε  λίγο  πιο  συγκεκριμένα  ποιο  είναι    το  περιβάλλον (όχι  γενικώς  και  αορίστως   η  «άδικη  κενωνία») , υπό  την  επιρροή  του  οποίου  «ανθίζει»  ο νεαρός  που μοιράζει  βόμβες,  είναι  έτοιμος  να  δολοφονήσει ή  μπορεί  να  επιχαίρει  για  το  κάψιμο  συνανθρώπων  του?

Κάπου  εδώ  η  συζήτηση  γίνεται  πιο  ζόρικη.  Γιατί  φεύγουμε  απο  τις  ευθύνες  της  απρόσωπης  «άδικης  κοινωνίας» και  πρέπει  να  ψαχτούμε  για  ευθύνες  γονέων(όχι,  δεν  είπαν  στα  παιδιά  τους: «γίνετε  τρομοκράτες»,  αλλά  με  τι  αξίες  και  αντιστάσεις   τα  όπλισαν?)  για  ευθύνες   δασκάλων (  έχω  ακούσει  και ο  ίδιος  παροτρύνσεις  σε  16χρονα  για  καταλήψεις  και  «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις ),  για  ευθύνες   ΜΜΕ (χιλιάδες  φορές  διαβάσαμε  ή  ακούσαμε  απόψεις   που  λίγο  απείχαν-αν  απείχαν –  απο  την ηρωοποίηση  της  τρομοκρατίας)  για  ευθύνες  κομμάτων και  των  πολιτικών  και  πρακτικών  που  ακολούθησαν ή  δεν ακολούθησαν.

Εδώ  βέβαια  μπαίνουμε  σε  θέματα  «ταμπού». Γιατί    πρέπει να  θίξουμε  το  «ταμπου» που στην Ελλάδα  λέγεται «Αριστερά». Η  «αθώα»,  η  «ανεύθυνη» ,  η  «άσπιλη»   «Αριστερά»  δεν  μπορεί  να  έχει  ευθύνη  για  την  τρομοκρατία! Κι  ας  είναι  η  ανάγκαιότητα   της  βίας  στον  πυρήνα  της  ιδεολογίας  της. Κι  ας  είναι  οι  πρακτικές  της  (αντίσταση  και  ανυπακοή)    σημείο  εκκίνησης για  κάποιους  που  κινούνται  στον ευρύτερο  χώρο  της .  Κι  ας  είναι η  Αριστερά   σταθερά  το  «θερμοκήπιο»  αλλά  και  το  «αποκούμπι» κάθε   περίεργου     που  θέλει  να  επιβάλει  τα  ιδανικά  του  «με  το  έτσι  θέλω»  ή  να  τιμωρήσει  αυτούς  που  του  πάνε  «κόντρα» .  Ας  θυμηθούμε ποιοι  είναι    και  που  κινούνται  πολιτικά  αυτοί      που   σε  κάθε  περίπτωση  τρομοκρατίας    σπεύδουν  σε  δικαστήρια , κανάλια  κι  εφημερίδες  να  υπερασπισθούν  (άλλοτε  διακριτικά  και  άλλοτε  φόρα-παρτίδα)   «αγωνιστικές»    έστω  και  φονικές  συμπεριφορές. Οχι, οχι  η  «Αριστερά  δεν  φταίει  καθόλου!

Κι  επειδή  και  η «Αριστερά»   φταίει  (τα  υπόλοιπα  κόμματα  τηρούν επι  του θέματος  «αιδήμονα  σιωπή») δεν  μπορώ  να  μην πω  και   δυο λόγια  για  την ανακοίνωση     του ΚΚΕ   που  μιλάει  για  «σκηνικό  τρομοκρατίας  που  στήνεται»,  για  «προβοκατόρικες  ενέργειες» και  «κάποιους  που  δημιουργούν  κλίμα  τρομοφοβίας».  Για  το ΚΚΕ  τρομοκρατία  δεν  υπάρχει.  Υπάρχουν  πράκτορες και  προβοκάτορες  που  προσπαθούν  να   δυσφημήσουν  τους  λαικούς  αγώνες  και  να  δώσουν  άλλοθι  στο  σύστημα  για  να  σκληρύνει  την  στάση  του  απέναντι  στους πραγματικούς  λαικούς  αγωνιστές που  βέβαια  εκφράζονται  μέσα από  το ΚΚΕ.  Μόνο  που  ακόμα  και  αν  δεχθούμε  την  (εκ του  πονηρού) συνωμοσιολογική  αυτή  προσέγγιση    (προσωπικά  είμαι   παρα  πολύ  επιφυλακτικός) οι    όποιοι  πράκτορες  είναι  σαφές    ότι    εκμεταλλεύονται  την  ύπαρξη   «χρήσιμων  ηλιθίων»,  «χρήσιμων ηλίθιων»   που     σε  κάθε  περίπτωση  «τρέφονται»  με  τα  βίαια  οράματα κάποιας  -από τις  πολλές  και  όχι  πάντα  πολύ  διαφορετικές- «Αριστεράς».

ΑΙΡΕΤΚΟΣ