Mε «κομματική πειθαρχία» ή «κατά συνείδηση».

Εν  όψει  της    ψήφισης  των  μέτρων   και  με  αφορμή  την  διαγραφή  του  Σταυρογιάννη    της  ΝΔ  και  την  ανεξαρτητοποίηση  του  Μιχελογιαννάκη  της  ΔΗΜΑΡ    το  θέμα  επανέρχεται.  Πως  οφείλουν  να  ψηφίζουν  οι  βουλευτές;  Υπακούοντας  στην  κομματική  πειθαρχία  ή  στη  φωνή  της  συνείδησης  τους;

Κατ΄ αρχήν  κατά  το  Σύνταγμα  ο  βουλευτής  ως  εκπρόσωπος  του  Εθνους  έχει  απεριόριστη  ελευθερία  στην  ψήφο  του. Ούτε  νομικά  , αλλά  ούτε  και  ηθικά ο  βουλευτής  δεν  έχει  υποχρέωση  να  ψηφίσει  υπακούοντας  στις  εντολές  του  κόμματος. Για  την  ακρίβεια    έχει  υποχρέωση   να  ψηφίσει  καταθέτοντας  την  προσωπική   του  άποψη   και  μόνο.

Εδώ  θεωρητικά  θα  μπορούσε  να  σταματήσει  η  ανάρτηση. Γιατί  όμως  τότε  τίθεται  τόσο  συχνά  από  τα  κόμματα  θέμα «κομματικής  πειθαρχίας»  και  βλέπουμε  σε  κρίσιμες  ψηφοφορίες  οι  διαφοροποιήσεις   βουλευτών  να  συνοδεύονται  από  τις  διαγραφές  τους; Το  θέμα  είναι  απλούστερο  απ΄ ό,τι  πολλές  φορές  παρουσιάζεται.

Το  Σύνταγμα  και  οι  νόμοι  ισχύουν  για  όλους  μας. Μέσα  στην  κοινωνία  υπάρχουν  όμως  Οργανισμοί,Λέσχες, Σωματεία  που  πέραν  των  νόμων  έχουν  κανόνες  για  τα  μέλη  τους,  τα  οποία  εθελουσίως  προφανώς  συμμετέχουν  σε  αυτά.  Ενα    σωματείο  απαιτεί  ένα  minimum  ενεργού  συμμετοχής  ή  μια  οικονομική  συνεισφορά, μια  επιχείρηση  μπορεί  να  καθιερώσει κάποιο  dress  code  για  τους  εργαζομένους  της  κι  ο  προπονητής  μιας  ποδοσφαιρικής  ομάδας  απαιτεί  από  τους  παίκτες  του  συγκεκριμένες  συμπεριφορές  εντός  ή  εκτός  του  αγωνιστικού  χώρου.  Τίποτα  απ΄ όλα  αυτά  δεν  επιβάλλονται  από  το  Σύνταγμα  και  τους  νόμους. Είναι  επι  πλέον  υποχρεώσεις  που  αν  δεν  τις  γουστάρεις  «παίρνεις  το  καπελλάκι  σου  και  φεύγεις» κι  αν  δεν  τις  τηρείς  «σε  φεύγουν».

Κάτι  ανάλογο  συμβαίνει  και  με  τα  κόμματα.  Αυτό  που  λέει  το   οποιοδήποτε  κόμμα  είναι  το  εξής  απλό:  «Αγαπητέ  κ  Χ,  είναι  δικαίωμα  σου να  ψηφίσεις  ότι  θέλεις. Για  την  ακρίβεια  είναι  υποχρέωση  σου  να  ψηφίσεις  κατά  συνείδηση. Εφ΄ όσον  η  συνείδηση  σου  σου  επιβάλλει να  καταψηφίσεις  το  συγκεκριμένο  κρίσιμο  νομοσχέδιο,  εφ΄ όσον   η συνείδηση  σου  δεν  σου  επιτρέπει  να  στηρίξεις  την  κρίσιμη   απόφαση  του  κόμματος   στο  οποίος  εθελουσίως  εντάχθηκες  σημαίνει  ότι  συνειδησιακά  δεν  είσαι  πια  μαζί  μας»  Με  άλλα  λόγια  και  επί  το  Ανδρεοπαπανδρεικότερον: «Θέτεις  τον  εαυτό  σου  εκτός  κόμματος»

Η κομματική  πειθαρχία  θέτει  δυο  έιδους   διλημμτα  στον  βουλευτή

1 Εάν  μεν  είναι  λαμόγιο,  τυχάρπαστος, «παρτάκιας»  (φυσικά  υπάρχουν  και  τέτοιοι)  συνειδησιακό  θέμα  δεν  υπάρχει.  «Με  συμφέρει  να  χάσω -ίσως  και  μόνο  προσωρινά – την  κομματική  μου  στέγη  διαφωνώντας  και  κάνοντας  «λεζάντα»  ή  με  συμφέρει  να  κάνω  «τουμπεκί»  και  να    μην  διακινδυνεύσω  την  έξοδο  μου  από  το  κομματικό  «μαντρί»; «

2 Για  τον  υπεύθυνο  βουλευτή  το  δίλημμα  είναι  εντελώς  διαφορετικό.  » Είμαι  αντίθετος   με   την   συγκεκριμένη  κομματική  απόφαση. Εάν  ήταν  η  δικιά  μου  ψήφος  μόνο  που  θα  έκρινε  την  λήψη  της  απόφασης  τι  θα  έκανα; Ποιες  θα  ήταν  οι  συνέπειες  αυτής  της  καταψήφισης  για  το  σύνολο ;»  Κι  ακόμα  παραπέρα: «Μήπως  το  να    υπερψηφίσω  κάτι  με  το  οποίο  διαφωνώ  είναι   προτιμότερο  από  το   καταψηφίσω  και  να  δημιουργήσω  πρόβλημα  στον  πολιτικό  οργανισμό  στον  οποίο  ανήκω  και  με  τον  οποίο  στις  γενικές  κατευθύνσεις  συμφωνώ ή  να  δημιουργήσω  στον  τόπο  πρόβλημα  μεγαλύτερο  από  αυτό  που  προσπαθώ να  αποτρέψω; Μήπως  η  παραμονή  μου  «εντός  των  τειχών»  μου  δίνει    μεγαλύτερες    δυνατότητες   να  επηρεάσω  αποφασιστικά   την  συνολική  πορεία  του  χώρου  προς  τη  σωστή  κατεύθυνση;»

Οταν  λοιπόν  τίθεται  συνειδησιακό  θέμα  ο  βουλευτής  αποφασίζει λαμβάνοντας  υπ΄ όψη  τη  συνολικότερη  εικόνα. Και  σε  τελευταία   ανάλυση  πάντα  ο  κάθε  βουλευτής   ψηφίζει  κατά  συνείδηση. Το  θέμα  είναι  την  συνείδηση  αυτή  τι  την  διαμορφώνει.

Δεν  σας  κρύβω- νομίζω  ότι  το  έχω  ξαναγράψει-  ότι  πολύ  θα  μου  άρεσε  ένα  νομοσχέδιο  να  περνάει  με   100  ψήφους     της  συμπολίτευσης (οι 80  να  το  έχουν  καταψηφίσει)  και  60  της  αντιπολίτευσης (οι  υπόλοιποι  60  κατά)   ή  να  καταψηφίζεται  ένα  νομοσχέδιο  της  κυβέρνησης  και  ούτε  θέμα  να  γίνεται  ούτε  φυσικά  να  πέφτει  η  κυβέρνηση. Δεν  ξέρω  αν    μπορεί  να  γίνει  κάποτε   πάντως  σίγουρα  είμαστε  πολύ  μακριά  από  κάτι  τέτοιο.

Στην  παρούσα  φάση  επομένως   θεωρώ  ότι  καλώς  τα  κόμματα  θέτουν   θέμα  «κομματικής  πειθαρχίας»  σε  κρίσιμες  ψηφοφορίες. Δεν  μπορεί  κάποιος  να  παίζει  με  το  μέλλον  του  τόπου  με  βάση  την  προσωπική  του  βολή. Εάν  παίζει  θα  υφίσταται  τις  συνέπειες. Και   όποιος  πράγματι    έχει  συνειδησιακό  πρόβλημα  και  θεωρεί  ότι  αυτό  που  του  ζητάν  να  υπερψηφίσει  είναι   χειρότερο  από  αυτό  που  θα  προκύψει  αν  καταψηφίσει  καλά  θα  κάνει  να  ακολουθήσει  την  φωνή  της  συνείδησης  του.

Η  απώλεια  της  κομματικής  στέγης ,  λόγω  της  καταψήφισης,  είναι  μικρό  τίμημα  για  να  κοιμάσαι  ήσυχος  τα  βράδια. Και  η  διατήρηση  της  είναι  το  τελευταίο  που σ΄ ενδιαφέρει  όταν, λόγω  της  υπερψήφισης,  πιστεύεις   ότι  έχεις  κάνει  κάτι  χρήσιμο  για  τον  τόπο.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010