Τα σενάρια περί αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού οργιάζουν. Η αγαπημένη ατάκα είναι : «Οπου πήγε το ΔΝΤ δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο από τους παλιούς πολιτικούς σχηματισμούς. Αρα…; Επ΄ αυτού δύο παρατηρήσεις. 1 Το ΔΝΤ πήγε κατόπιν προσκλήσεως σε χώρες που ήδη αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, δεν ήταν δηλαδή αυτό η γενεσιουργός αιτία των ανακατατάξεων 2 Μπορεί όντως κόμματα να διαλύθηκαν , να μετονομάσθηκαν αλλά η ανανέωση σε πρόσωπα και κυρίως σε ιδέες – γιατί αυτές μετράνε – δεν ήταν και ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Το αγαπημένο σενάριο που «παίζει» αυτό τον καιρό λέγεται «ευρύτερος συνασπισμός φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων «. Κάποιοι θεωρούν ότι θα ήταν δυνατόν και θα έπρεπε κάποιες δυνάμεις – οι φιλοευρωπαϊκότερες ας πούμε και οι πιο αποφασισμένες από τα κόμματα που στηρίζουν την τρικομματική- να αποτελέσουν ένα ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Ανομόλόγητος στόχος να κλείσει ο δρόμος που κάποιοι νομίζουν ότι βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.
Το πως τοποθετούνται τα κόμματα απέναντι στην Ευρώπη έχει σίγουρα τεράστια σημασία. Πλην όμως πολύ απέχει από το να είναι η κορυφαία ιδεολογική διαφορά. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται καν για ιδεολογική διαφορά. Ενας φιλελεύθερος που έχει σίγουρα μια διαφορετική κλίμακα αξιών και προτεραιοτήτων από ένα σοσιαλδημοκράτη, κομμουνιστή ή «πράσινο» μπορεί κάλλιστα να είναι υπέρ περισσότερης Ευρώπης, λιγότερης ή ακόμα και κατά της ενοποίησης της ή κατά του κοινού νομίσματος. Και ταυτόχρονα τις όποιες απόψεις του για την ενοποίηση ή μη της Ευράπης να τις μοιράζεται μέ ένα «πράσινο» ή με ένα σοσιαλδημοκράτη ( με τους οποίους κατά τ΄ άλλα φυσικά διαφωνεί).
Επομένως πχ τον κ Χατζηδάκη, τον κ Λοβέρδο και τον κ Μπίστη μπορεί να τους «ενώνει» η κοινή πίστη για την αναγκαιότητα Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας εκτροχίαζε από αυτήν και αυτά να είναι επαρκή για μια κυβερνητική συνεργασία σε δύσκολους για την χώρα καιρούς, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν φτάνουν για να βρεθούν οι τρεις τους κάτω από κοινή πολιτική στέγη.
Ακόμα κι αν κάποιοι ονειρεύονται ένα τέτοιο συνασπισμό ως ανάχωμα στον «επερχόμενο» (πολλά εισαγωγικά ) ΣΥΡΙΖΑ πάλι λάθος κάνουν. Το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να σπρώξουν στον ΣΥΡΙΖΑ πολίτες που, ενώ δεν θα του είχαν καμμία εμπιστοσύνη, δεν θα ήταν διατεθειμένοι να ψηφίσουν μια παράταξη της οποίας κορμός θα ήταν αναγκαστικά ένα δεξιό/ φιλελεύθερο/συντηρητικό έστω και φιλοευρωπαϊκό κόμμα.
Στα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη (χαρακτηριστικότερα παραδείγματα Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία) οι πολιτικές δυνάμεις διατάσσονται γυρω από δύο μεγάλα κόμματα ένα «κεντροδεξιό» κι ένα «κεντροαριστερό» (δεν μου αρέσουν οι όροι αλλά τους χρησιμοποιώ για την οικονομία της «συζήτησης»). Ανάμεσα τους, γύρω τους ή και μακριά τους υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί που διατηρούν την ανεξαρτησία τους και τις δικές τους ιδιαίτερες θέσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς πρέπει να ξαναανακαλύψουμε τον τροχό και να σπρώχνουμε τον κόσμο σε διλήμματα μακριά από την ουσία της πολιτικής.
Στο κάτω -κάτω η ύπαρξη διακριτών πολιτικών σχηματισμών δεν αποκλείει τουλάχιστον στις κανονικές Ευρωπαϊκές χώρες ούτε τον διάλογο, ούτε την συνεννόηση (αυτά θεωρούνται προϋπόθεση της εύρυθμης λειτουργίας μιας δημοκρατίας) , ούτε καν την συνεργασία αν η τελευταία είναι απαραίτητη. Οπως έλεγε και ο κ Καψής πριν 1-2 μήνες σε ένα τηλεοπτικό τραπέζι » Σήμερα είναι ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ, αύριο μπορεί να είναι ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ»
Αρα…. ας μπούνε στο συρτάρι τα σχέδια περί «ευρύτερων φιλοευρωπαϊκών συνασπισμών». Αν ο όποιοσδήποτε αισθάνεται έστω και μετά από επί δεκαετίες περιπλάνηση σε άλλους χώρους ότι τον εκφράζει η «Κεντροδεξιά» … ας πάει «στην τμή και την πεποίθηση του». Ούτε ο πρώτος θα είναι ούτε ο τελευταίος. Το φαινόμενο της μετακίνησης με την πάροδο του χρόνου από τα αριστερά προς τα δεξιά- το έχω ξαναγράψει- είναι παγκόσμιο και διαχρονικό. Ο φιλελεύθερος χώρος είναι εξ ορισμού ευρύχωρος.
Οι υπόλοιποι, σοσιαλδημοκράτες, ΠΑΣΟΚοι εκσυγχρονιστές ή μη , κεντροαριστεροί, «αριστεροί της ευθύνης»κλπ ας φροντίσουν τα του οίκου τους για να συγκροτήσουν ένα σοβαρό πολιτικό σχηματισμό που ούτως ή άλλως είναι απαραίτητος στην χώρα.
Και φυσικά αμφότερες οι παραπάνω πολιτικές οικογένειες, ανεξάρτητα από τον ενδεχόμενο ανασχηματισμό τους, θα πρέπει να πάρουν τα μαθήματα τους από την κρίση και τα -ουκ ολίγα- λάθη που έκαναν.
Φωτόπουλοι, Σκουρλέτηδες, Λαφαζάνηδες, Τατσόπουλοι, Μιχελογιαννάκηδες μια χαρά θα συνεχίσουν να υπάρχουν υπονομεύοντας – όπως έκαναν χρόνια – απαραίτητες αλλαγές και προσφέροντας το μόνο θετικό που μπορούν να προσφέρουν. Αφθονο γέλιο! Αν τυχόν αποφασίσουν ότι θέλουν να κυβερνήσουν εδώ είμαστε για να μας πείσουν.
ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ- firiki2010
Κάτι ενδιαφέρον ίσως βρείτε και στην καινούργια (;;;;) «σελίδα του blog «ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ»
firiki2010 
H εικόνα είναι αυτή που περιγράφεις. Θα ήθελα να προσθέσω μόνο ότι ο σχηματισμός της τρικομματικής κυβέρνησης, όσο κι αν ξενίζει (ή ξινίζει) ορισμένους, είναι δείγμα κοινοβουλευτικού πολιτισμού και θέλω να ελπίζω ότι θα έχει συνέχεια, τουλάχιστον όσο συνεχίζονται τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Ένα ιστορικό ανάλογο είναι αυτό της Βρετανίας κατά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, οπότε κυβερνήθηκε από συνασπισμό όλων των κομμάτων με τον αρχηγό των εργατικών Μπέβιν να κατέχει τη θέση του υπουργού εργασίας και να καθορίζει την αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού προς όφελος της πολεμικής βιομηχανίας, προς φρίκην των Βρετανών κομμουνιστών οι οποίοι, όσο ο Στάλιν ήταν σύμμαχος του Χίτλερ, υπονόμευαν με κάθε τρόπο την πολεμική προσπάθεια της χώρας τους και τους έπιασε ο πατριωτισμός μόνο όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στη μαμά σοβιετία. Δεν ξέρω αν κάποιος ανάλογος αέρας θα μπορούσε να φυσήξει στα μυαλά των καθ’ ημάς αριστερών, οι οποίοι δυστυχώς δεν φημίζονται ιδιαίτερα ούτε για το IQ ούτε για την ευελιξία τους, αισθάνομαι όμως ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές που υπάρχουν ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους και το γεγονός αυτό από μόνο του είναι παράγοντας σταθερότητας της σημερινής κυβέρνησης, καθιστώντας εντελώς άχρηστα τα σενάρια στα οποία αναφέρεσαι.
Αυτοί που πιστεύουν τέτοια σενάρια, έχουν πάθει ξάφνιασμα και σύγχυση λόγω του σχηματισμού, επιτέλους, πραγματικής πολυκομματικής κυβέρνησης. Η τελευταία προηγούμενη ήταν του …Πλαστήρα (1952, όταν γεννήθηκα).
Όλα τα σοβαρά Ελληνικά κόμματα (με εξαίρεση το ΚΚΕ και την ακροδεξιά) ανήκουν στο φιλοευρωπαικό τόξο – άν και έχουν – ακόμη – αντιευρωπαικές ή ευρωσκεπτικιστικές συντιστώσες, μικρές ή μεγαλύτερες. Το κομματικό τοπίο, ακόμη και μέσα στο βάθος της κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού ποροσωπικού, παραμένει τυπικό όπως στις τυπικές Ευρωπαικές χώρες.
Ακόμη και κάποια που φαίνονται ιδιομορφίες στο πολιτικό μας σύστημα, π.χ. η άκρα αδυναμία ή ουσιαστική ανυπαρξία αυτοτελούς Φιλελεύθερου (σε διάκριση από το ΕΛΚ) και Πράσινου κομματικού σχηματισμού, είναι τυπικό φαινόμενο στον Ευρωπαικό Μεσογειακό Νότο: Πουθενα νοτίως των Άλπεων δεν ευδοκίμησαν μέχρι τώρα αυτοτελείς Φιλελεύθεροι ή Πράσινοι κομματικοί σχηματισμοί.
Ατρό που ο Νίκος ονομάζευ «ξίκισμα» λαι ο «Θείος» «ξάφνιασμα» νομίζω πως οφείλεται στο ότι επι πολλές δεκαετίες η πολιτική ζωή του τόπου ήταν κατά βάση ένας … διχασμός. Βασιλικοί -Βενιζελικοί πιο παλιά Αριστερά -Δεξιά στη συνέχεια. Ακόμα και η σύγκρουση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον μέχρι την «αποχώρηση» του Ανδρέα ήταν μια σύγκρουση με όρους διχασμού. Ο «άλλος» ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικός αντίπαλος, ήταν εχθρός ,ενίοτε θανάσιμος… ( Προφανώς οι σχετικές ευθύνες δεν κατανέμονται ισομερώς)
Ετσι σήμερα για κάποιους Ο Σαμαράς «πουλήθηκε και συμβιβάσθηκε με τον Βενιζέλο», για άλλους «το ΠΑΣΟΚ έγινε συνιστώσα της ΝΔ » και για άλλους «ο Κουβέλης έπαψε (τώρα) να είναι αριστερός» Κανείς από τους «ξινισμένους» ή «ξαφνιασμένους» δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η τρικομματική ήταν τελικά μια κίνηση απολύτως συνεπής συνεπής με την κοινή μεγάλη στρατηγική επιλογή και των τριών: Να μην διακινδυνεύσουμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Εστιάζουν σε ταμπέλες που τις ερμηνεύουν με όρους παρελθόντος, εστιάζουν σε πρόσωπα και στο παρελθόν τους και όχι σε πολιτικές απόψεις και στο τι συγκεκριμένα μπορεί να γίνει για να τις υπηρετήσει.