4 Ιουλίου : Χρόνια Πολλά !

Εκείνη  την  ημέρα  τα  γενέθλια  σου  πέρασαν  σε  δεύτερη  μοίρα.  Μπορεί  στην  τρέλλα  των  ημερών  να  μην  σου  είχα  πάρει  καν  δώρο.  Βλέπεις  παίζαμε  τελικό  Ευρωπαϊκού   Πρωταθλήματος  με  τους  Πορτογάλους  – ούτε  στο  όνειρο  μας  δεν  μπορούσαμε  να  το  φανταστούμε  πριν  15  μέρες –  κι  ο  σύζυγος  σου  ποδοσφαιρόφιλος  και  οπαδός    οποιασδήποτε  Εθνικής  Ελλάδος (ακόμα  και  στο  τάβλι)  δεν  είχε  μυαλό  για  άλλα  πράγματα.

Μας  θυμάμαι  να  πηγαίνουμε  τυλιγμένοι  με  κάτι  γαλανόλευκες  στη  Ν Φιλαδέλφεια  για  να  δούμε  το  ματς  σε  γιγαντοοθόνη   με  τον  Θαλή  και  τη  Φώφη-  να  μην  χαλάσει  το  γούρι ,  μια  και  μαζί  είχαμε  δει  και  τον  ημιτελικό (και  όχι  μόνο). Θυμάμαι   που  μετάνιωνα    που  δεν  είχα  αφήσει  τον Θαλή   να  με  παρασύρει   να  πάμε  για  δυο  παιχνίδια  στην  Πορτογαλία, γι  αυτό    με  την  Τσεχία  και  για  τον     τελικό. Θυμάμαι  τον  κόσμο    γύρω  μας   να  περιμένει     το   ξεκίνημα  του    ματς  με  λαχτάρα  , αλλά  και  με  ένα  τεράστιο   ερωτηματικό  «Λες  να  το  κάνουμε  το  θαύμα;»

Ολα  ήταν  εναντίον  μας.  Ημασταν  η  Σταχτοπούτα  του  θεσμού, το  απόλυτο  αουτσάϊντερ  από  το  ξεκίνημα  του, δεν  είχαμε  παίξει  μαγικό  ποδόσφαιρο  και  η  στατιστική  ήταν  κι  αυτή  εναντίον  μας. Πόσες  είναι  οι  πιθανότητες  μέσα  σε  15  μέρες  να  κερδίσεις  μια  Εθνική  Πορτογαλίας  μέσα  στην  έδρα  της   δυο  φορές; Την  είχαμε  νικήσει  βλέπετε  και  στην  πρεμιέρα  κι  έτσι  δεν  υπήρχε  ούτε  το  πλεονέκτημα  του  αιφνιδιασμού.

Να  όμως  που  κερδίσαμε !  Κτύπημα  κόρνερ  ο  ένας  Αγγελος (ο Μπασινάς)  κεφαλιά  ο  άλλος  Αγγελος  (ο  Χαριστέας)…. γκολ !  Οι  φωνές  των  τρελλαμένων  εκφωνητών,….οι  πανηγυρισμοί  μας… οι  αγκαλιές…  ο  πανηγυρισμός  του  Καραμανλή στην  κερκίδα  των  επισήμων (  αυθόρμητος  πανηγυρισμός  οπαδού)… οι  γαλανόλευκες   που  ανέμιζαν ….   η  τεράστια  αγωνία   μέχρι  το  διαιτητής  να  το  σφυρίξει  το  «γ….νο». Κι  όταν  το  σφύριξε …. ξανά  πανηγυρισμοί  και  αγκαλιές….  και  δάκρυα….  κι  ακόμα  περισσότερες  γαλανόλευκες.  Κι  ο  κόσμος  άνδρες, γυναίκες  κάθε  ηλικίας    στους  δρόμους  με  σημαίες …  ακόμα  κι  αυτοί  που  δεν  ήξεραν  τι  είναι  το  οφ-σαϊντ… ακόμα  κι  αυτοί    που  δεν  είχαν  δει  ποτέ  τους  ποδοσφαιρικό  ματς.   Αλησμόνητες  στιγμές !

Εντάξει… το  ξέρω… υπάρχουν  πολλά   απομυθοποιητικά  που  μπορούν  να  γραφτούν.  Δεν  νικήσαμε  εμείς,  νίκησε  μια  ομάδα    20-30-50   ανθρώπων  που  δούλεψε  σκληρά.  Ναι  δεν    άλλαξε  ο  κόσμος  ή  η  Ελλάδα,   επειδή   η  Εθνική πήρε  το   Ευρωπαϊκό.   Η   ποδοσφαιρική   συνέχεια  ίσως  δεν  ήταν  η  ανάλογη  (αν  κι  αυτό  σηκώνει  πολλή  συζήτηση).  Ακούσθηκαν  και  οι  συνήθεις  ηθικοπλαστικές  υπερβολές:  «Οταν οι  Ελληνες  είναι  ενωμένοι…»   Υπάρχει  και  ο  κυνισμός «Σιγά  τ’  αυγά ! 22  μαντράχαλοι  κυνηγάνε  μια  μπάλα!  Κάτι  άλλο  να  ασχοληθούμε;»

Μπορεί  να  είναι  κι  έτσι  , αλλά  η τρέλλα   εκείνων  των  στιγμών… η  αίσθηση  ότι  είμαστε  όλοι  μαζί  και  είμαστε  στην  κορυφή  (έστω  την  ποδοσφαιρική)…. τα  δάκρυα  χαράς ….      δεν   αγοράζονται    με  τίποτα ! Ευτυχώς   ή   δυστυχώς –  δεν  ξέρω –   η  συγκίνηση,  φιλτραρισμένη  πια  από  το  περασμα   των  χρόνων,   επαναλαμβάνεται  όταν  κάποιες  φορές    ρίχνω  καμμιά  ματιά  σε  αφιερώματα    για  «το   θαύμα  της  Πορτογαλίας».  Αν  τυχόν  έχετε  κι  εσείς   διάθεση  αναπόλησης  http://www.onsports.gr/Podosfairo/Podosfairo-Afierwmata/item/328051-4-Ioylioy-2004-i-mera-poy-simadepse-mia-olokliri-genia-photos-video

Α,  και  να  μην  το  ξεχάσω:  Χρόνια  Πολλά  , Άννα ! Και  στον  επόμενο  τελικό , όσο  κι  αν  αργήσει , θα  πάμε ξανά  μαζί  ! Αλλά  στο  γήπεδο !

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010