«Χριστουγεννιάτικη» ιστορία.

Την  «Χριστουγεννιάτικη  ιστορία»  την   ανέβασα  και  πέρυσι  στο  blog.

Ισως  και  να  την  ανεβάζω  κάθε  χρόνο.

Κάθε  φορά  που  την  διαβάζω  νοιώθω  μια  ανατριχίλα .

Ισως  επειδή  την  έζησα.

Και  νοιώθω  ευτυχής  που  ακόμα    ανατριχιάζω.

—————————————————————————————————————————————-

Η  ιστορία  δεν  είναι  Χριστουγεννιάτικη. Νομίζω  όμως  πως  είναι  μέσα  στο  πνεύμα  των  Χριστουγέννων,  όπως  τουλάχιστον  το  γνώρισα  μέσα  από  τα  παραμύθια  που  διάβαζα  μικρός (ορισμένα  και  αρκετά μεγαλύτερος). Είναι  μια  ιστορία  απελπιστικά  σύντομη, 100%  αληθινή  και  υπαρχουν  και  μάρτυρες. Ο  Κώστας  κι  εγώ…  που  είχαμε  την  τύχη  να  την  ζήσουμε. Η πρωταγωνίστρια  της  ιστορίας   είναι  σχεδόν  βέβαιο   ότι  άφησε  τον  μάταιο-  παρά  ταύτα  γλυκύ-  κόσμο  μας  και  τον  άφησε….. φτωχότερο.

Δεν θυμάμαι  πότε  συνέβη. Σίγουρα  όμως  ήταν  επι  …δραχμής.  Είχα  πάει  στο ΠΡΟ-ΠΟτζίδικο  της  γειτονιάς  μου  (κανείς  δεν  είναι  τέλειος)  και  μαζί  με  τον  ιδιοκτήτη  του,  τον  Κώστα,   σχεδιάζαμε  επί … computer  πίσω  από  το  γκισσέ    κάποιες  “μεγαλοφυείς”  στρατηγικές  για  να  αλλάξουμε  την  τύχη  μας.

Στο  μαγαζί  μπήκε  μια  γριούλα. Μαυροντυμένη, μαντήλα  φυσικά  στο κεφάλι, καμπουριασμένη,  ταλαίπωρη.  Απλωσε  το  χέρι. “Μια  βοήθεια,  παιδιά  μου…”

Ο Κώστας-  είχε  το  ταμείο  μπροστά  του-  της  έδωσε  πρώτος. Δεκάρικο.. εικοσάρικο… δεν  ξέρω.  “Ευχαριστώ, παιδί  μου”.

Απλωσα  το  χέρι  μου  κι  εγώ  να  της  δώσω  κάτι. “Οχι  παλληκάρι  μου,  αυτό  να  το  κρατήσετε,  γιατί  μπορεί  να  περάσει  και  κάποιος  άλλος   από  εδώ  που  να  έχει  ανάγκη”.

Τέλος  της  ιστορίας.

Κ   Α   Λ   Α          Χ   Ρ   Ι   Σ   Τ   Ο   Υ   Γ   Ε   Ν   Ν   Α   !

ΑΙΡΤΙΚΟΣ-firiki2010